Te gast in de museumtuin,
luisteren zij aandachtig naar het klokkenspel;
melodieën die als guirlandes van klanken
neerdalen langs trans en toren;
de hooggezeten muzikant bespeelt zijn toetsen ,
zwevend vluchten accoorden naar buiten,
trouw en aanhankelijk
volgt de galm het klokkenspel,
maar laat de beiaardier in een artistieke bui
een vlucht lichte tonen buitelen over de zware
en lijkt het of hij niet meer weet
waar ze gebleven zijn,
dan breekt een kort ludiek moment
de concentratie van al die gasten,
die zo genieten in dat groene hartje van onze stad,
verzadigd van al die klanken,
die van boven, langs daken en gevels tot hen komen:
preludes, intermezzo’s, sonates en tot slot. . . . .
die nocturne in de schemer,
die zo past bij dit late uur.
Jan Cremers